Dag 21 Terug naar Windhoek

Vandaag dus echt de laatste lange rit in het prachtige en hete Namibië, bijna 300 km terug naar Windhoek.

Het is een makkelijke rit met alleen maar asfalt wegen, dat is toch heel wat anders dan de meeste andere 5000 km van de door ons afgelegde afstand. Want naar schatting zo’n 70% hiervan waren onverhard en wisselde van redelijk tot zeer slecht wegdek. Ondanks dit hebben WIJ toch slechts een keer een lekke band gehad beste Maja en Peter. Maar nog nooit hebben we zo vaak de bandenspanning moeten wijzigen om deze aan te passen aan het wegdek.

Ik heb ook veel respect voor Alie en Anneke die de hele reis achterin hebben gezeten en dat was toch echt niet in de meest comfortabele houding. Een iets ander type auto zou v.w.b de zitruimte en comfort beter geweest zijn, maar een robuuste en stevige auto zoals deze was beslist noodzakelijk.

Eigenlijk is heel Namibië een groot wildpark, overal waar je rijdt kun je wilde dieren tegenkomen. En dat hebben wij dan ook volop mogen beleven.

De mensen hier zijn bijzonder vriendelijk ondanks dat je gewaarschuwd wordt voor criminaliteit, hebben wij er nooit iets van gemerkt, wel hebben we altijd voor de zekerheid onze waardevolle spullen overal mee naar toe gesleept in de rugzakken en soms is een van ons bij de auto blijven waken als de rest de winkel in was. Maar het was een geweldige en avontuurlijke topvakantie. De route was prachtig en perfect uitgezet door Berrie. Onze lodges varieerden van (zeer) eenvoudig t/m super de luxe, het eten was geweldig waarbij ook regelmatig de familieleden van door mij gefotografeerde wilde dieren op het menu stonden. Dank aan Angeli Travel uit Laren hiervoor

Goed, terug naar Windhoek dus, als we daar aankomen laten we eerst de auto grondig wassen, hij blijkt toch wit te zijn.

En ook alvast helemaal vol getankt om morgen tijd te winnen.

Daarna worden we weer hartelijk verwelkomd bij ons verblijf waar we bij de start van de reis ook al verbleven.

Na een paar heerlijke koude biertjes en wat internetten, de koffers herpakt voor de vliegreis van morgen en om 18:30 uur met een taxi naar Joe’s Beerhouse gereden voor het laatste afscheidsdiner.

Dit was ons laatste verslag, ik hoop dat jullie ze met plezier hebben gelezen. Ik vond het weer leuk om te doen en we hebben tegelijkertijd een mooie herinnering voor later.

Wat mij nu nog rest is de, ik schat meer dan 2000 foto’s en uren film, terug te brengen tot een kijkbaar geheel. Maar daar is de winter nog lang genoeg voor vrees ik.

Groeten van ons vier.

Dag 20 Bezoek aan de Cheetah opvang.

Vandaag een rustig dagje ingepland het is tenslotte de laatste echte vakantiedag, want morgen rijden we terug naar Windhoek voor onze laatste overnachting voor we vrijdag terug vliegen naar Nederland. En we moeten morgen de auto wassen en voltanken en dat is een dingetje hoor, onze Nissan heeft nl 2 benzine tanks van zo’n 60 liter met slechts één vulopening en om die 2 vol te krijgen is een tijdrovende bezigheid aangezien de lucht uit de tanks nergens heen kan. Dus tijdens het tanken staan Berrie en ik constant de auto heen en weer te schudden om de lucht naar de vulopening te krijgen want waar lucht zit kan nu eenmaal geen benzine zijn. Dus trek er maar 20 minuten voor uit. En op de benzine meter is ook niet te zien of hij vol is want de meter gaat pas zakken als de eerste tank leeg is.

Maar dat is morgen vandaag brengen we een bezoek aan een Cheetah opvang op een kleine 100 km van onze lodge.

In deze opvang worden de wereldwijd bedreigde Cheeta’s opgevangen. Wereldwijd zijn er naar schatting nog slechts zo’n 9000 stuks waarvan er 2000 in Namibië leven

Veel boeren schieten de dieren af omdat ze hun geiten en schapen doden. De jongen blijven dan alleen achter en worden hier opgevangen, als ze überhaupt gevonden worden, en indien mogelijk later weer uitgezet in het wild. Ook hebben ze een programma met Anatolische Turkse herdershonden, dit is een speciaal hele grote rashond, waarvan ze de pups als ze 3 maanden oud zijn bij de jonge geiten zetten, de hond ontwikkelt dan een band met de dieren en zal ze gaan beschermen tegen elke soort bedreiging dus ook tegen Cheeta’s. De boeren kunnen dan zo’n hond kopen voor NAM$ 1000 = €60 incl een opleiding hoe met de hond om te gaan en hoeven dan de Cheeta’s niet meer af te schieten. Heel mooi plan dus. Wat ook nog schijnt te werken.

We krijgen een rondtoer per auto door het gebied waar een aantalvan de Cheeta’s leven die niet meer teruggezet kunnen worden.

Later zien we ook nog hoe de andere dieren gevoederd worden met voornamelijk ezel en paardenvlees. Want ze mogen geen levende dieren aanbieden.

Op de terugweg hebben we net als op de heenweg weer een roadblock van de politie, we hebben ons kapot gelachen om de vrouwelijk agente die ons aanhield en de papieren controleerde, ze deed ons erg denken aan de agente uit Police Academy, Laverne Hooks, die zwarte verlegen agente met die piepstem.

Nu terugkomst in onze luxe lodge nog ff mijn zwager gebeld via WhatsApp, die net als Sinterklaas op 5 december jarig is gelukkig is hij wel veel jonger dan de goedheiligman want hij werd 75 jaar jong. Daarna nog ff heerlijk gezwommen en onder de parasol gelegen en alvast dit stukje proza gedicht, kan ik vanavond eindelijk eens een keer op tijd gaan slapen.

Maar eerst straks nog even uitgebreid dineren.

Tot morrege

Dag 19 naar Frans Indongo Lodge

Na een heerlijk koele nacht, want eindelijk hadden we weer eens een goed werkende airco en die heb je hier nodig hoor.

We hebben eigenlijk de hele reis al temperaturen van boven de 30c en zeker de laatste 5 dagen boven de 40c, dus ook ‘s nachts is het hier erg warm.

Vandaag een rustige dag met slechts één bezienswaardigheid, nl de Hoba Meteoriet nabij Grootfontein. Dit is de grootste bekende meteoriet op aarde, het is een klomp metaal van 60 ton die 80.000 jaar geleden op de aarde is gepletterd, het bestaat uit 82,4% ijzer, 16,4% nikkel en 0,76% kobalt Hij is één meter hoog en ongeveer 3 bij 3 meter vierkant Door de vlakke vorm zou de atmosfeer de val hebben afgeremd tot een eindsnelheid waarmee de meteoriet min of meer intact op aarde neerkwam zonder een grote krater te slaan. Hij werd gevonden in 1920 door een boer. Dit interesseert niemand geen ene fluit natuurlijk maar is toch een leuke vulling voor het dagverhaal , en verder maar weer want de rit vandaag is ongeveer 250 km lang.

Plots doemt er weer een politie roadblock op, de zoveelste deze reis. Gezien de negatieve ervaringen bij een van een aantal dagen terug waarbij Berrie te laat stopte bij het stopbord. Deed hij dat nu helemaal perfect. Dus ik het raam aan de linkerkant open, komt de agent naar ons toelopen staat mij onnozel aan te kijken en vraagt of wij wat willen vragen. Ik zeg, nee hoor maar er staat hier een stopbord weet je wel? Een paar dagen geleden kregen we nl een bekeuring van NAM$1000 omdat we te ver doorreden. Dan kijkt hij nog dommer en zegt dat we door kunnen rijden.....nou ja? Zei het al 2 keer eerder, rare jongens die Namibiërs.

Na een verder vlot verlopen rit moeten we volgens de Navigatie nog 17 km onverhard rijden. Na een tweetal km besluiten we de banden af te laten want het wegdek is behoorlijk slecht. Als we dan weer doorrijden blijkt de Lodge toch na één km al bereikt te zijn. Morgen maar weer oppompen dus.

Deze Frans Indongo Lodge is een zeer mooi en luxe verblijf, ook hier hebben we weer twee aparte bungalows. We blijven hier 2 nachten en dat is geen straf nu het einde van onze reis rap dichterbij komt.

En het eten is werkelijk voortreffelijk, alhoewel we daarover deze hele reis niets te klagen hadden.

Tot morrege

Dag 18 Het Zwitserleven gevoel en meer.

Vannacht hebben Alie en Berrie de Nijlpaarden naast onze luxe tenthuisjes horen lopen grazen.

Zolang je deze kolossen niet in de weg loopt zijn ze niet gevaarlijk maar ohwee als je zo’n dier tegen het lijf loopt in het donker of vaart dan zijn ze levensgevaarlijk ze veroorzaken de meeste dodelijke slachtoffers.

Vandaag weer een lange rit voor de boeg terug over de Caprivistrip naar Roys Rest Lodge, toch weer zo’n 450 km alsmaar rechtuit.

Maar eerst gaan we nog ipv een normaal ontbijt een ontbijtcruise van 2 uur maken op de rivier.

We zijn zelfs de enige gasten aan boord plus een stuurman, een kokkin en een man die zichzelf chief of the toaster machine noemt en ons ook aan tafel bedient. Onvoorstelbaar dat je voor nog geen €15.00 p.p. zoiets kunt doen, en het ontbijt is echt fantastisch, de omelets bv worden vers gemaakt en werkelijk aan alles is gedacht.

En terwijl we de rivier opvaren genieten we van de prachtige natuur en wilde dieren in het water en langs de oevers, eindelijk voor het eerst deze reis een krokodil goed kunnen fotograferen.

En dit allemaal op maandagmorgen. Is toch heel iets anders dan het panorama vanaf mijn werkple en plastic zakje met brood dat ik normaliter op maandagmorgen eet. Ik krijg bijna spontaan medelijden met de collega’s in Utrecht vandaag. Dit is eigenlijk te decadent voor woorden.

De rit naar Roy’s Rest camp verloopt verder zonder bijzonderheden wel blijkt de linker achterband een heel klein lek te hebben, want die moeten we iedere dag oppompen.We hebben besloten het maar zo te laten en niet te laten repareren.

Het is weer een mooi verblijf met ieder weer ons eigen huisje. Met ook hier weer een waterpoel waar de dieren komen drinken, ‘s Avonds na het diner weer in het donker wezen kijken, hier zitten echter geen roofdieren of olifanten. Wel liep er bij de zitplaatsen een behoorlijk grote, zo’n 10 cm, schorpioen op de grond, toch maar ff uitkijken waar hij zich naar toe verplaatst voor we terug lopen.

Morgen weer een nieuw verhaal

Dag 17 Naar Mahango lodge en Nat Park

Vandaag zullen we de saaie rechte weg van 450 km van eergisteren voor de helft weer terug moeten rijden.

Maar Berrie heeft nog een paar hoogtepunten ingepland ter onderbreking, we zijn benieuwd.

Als we een half uurtje onderveeg zijn moeten we rechtsaf slaan en 19 km rijden naar een living museum van een dorp. Op een gegeven moment na inderdaad zo’n 20 km houdt het asfalt op en nergens zien we een verwijzing naar het museum. Hier staat echter wel een gebouwtje en daar achter zitten en liggen een paar kerels. Ik besluit de heren eens te gaan vragen of ze weten waar het museum is. Ze hebben ook geen idee, een van hen vraagt mij of dat museum in Zambia ligt, ik, nee joh in Namibië, zegt die vent maar je bent hier in Zambia. Shiiiiit zijn we dus blijkbaar de grens over gestoken zonder het te weten. ik zag de bui al direct hangen willen we terug en worden we natuurlijk aangehouden en komen we Namibië niet meer in, want inmiddels had zich achter ons een grenswacht op de asfaltweg opgesteld. Gelukkig was deze soepel en vertelde ons dat we 9 km terug moesten voor het museum.

We hadden dus een onduidelijk bordje gemist, vervolgens nog een paar km terrein rijden en verwarrende pijlen volgen waren we er, ondanks dat het een living museum moest zijn was er geen sterveling te bekennen, behalve een vent die vermoedelijk nog op bed lag en riep dat hij kwam.

Na een paar minuten wachten besloten we om het voor gezien te houden, net toen de man naar buiten kwam, reden wij weg, hij stond daardoor heel bedonderd te kijken.

Onze weg vervolgend doemt er plots een zoveelste politie roadblock op, hier staat een stopbord met een duidelijke reden. Berrie rijdt echter een meter of 10 te ver door.

Achteruit dus maar, daar werd die agent niet bepaald vrolijk van en verweet Berrie dat hij levensgevaarlijk bezig was geweest. Natuurlijk, zeker op een weg waar je 1 tegenliggers per uur ziet Maar goed we krijgen een bekeuring en Berrie moet mee lopen. We zien hem buiten zitten en praten met de agenten. Het duurt nogal, wij maken ons zorgen en vragen ons af hoe hoog de boete is. In de tussentijd draai ik mijn dashcam naar rechts want dit wil je later terugzien, Alie vindt dat een slecht idee, ik slechts een beetje. Plots komt een van de agenten versneld recht op ons aflopen, ik schrik en denk dat hij het gezien heeft, maar nee hij vraagt alleen of wij uit Namibië komen.

Als Berrie eindelijk terugkomt blijkt de boete NAM$1000 te bedragen ruim €60. Echter weet Berrie het bedrag omlaag te praten naar NAMS400 zonder bon.

Zo corrupt als het maar kan dus.

Verder maar weer nu naar Popa Falls ook een hoogtepunt.

Was ook weer even verwarrend, als we deze falls zien blijkt het niet meer dan een stroomversnelling te zijn van paralympische afmetingen die ook nog eens niet medaille waardig was.

Dus verder maar weer nu naar onze lodge we slapen hier weer een nacht in luxe tenten aan de rivier de Kavango. Gelukkig hebben ze hier ook weer internet en Wifi en zelfs airco in de tent.

We besluiten na aankomst meteen een gamedrive met onze eigen auto te gaan maken , deze was erg mooi, we hebben ook weer veel olifanten en heel veel andere dieren gezien.

Soms was het ook best een beetje angstig als een hele kudde olifanten de weg blokkeert en je er toch langs wilt.

Ook een keer bijna vast gereden in het zand want de bandenspanning niet verlaagd, maar met deze 4WD kom je toch ook wel weer makkelijk los.

‘sAvonds weer heerlijk gegeten aan de rivier met het geluid van de nijlpaarden op de achtergrond.

Het was weer een mooie dag.

Dag 16 Gamedrive door Mudumu Nat Park

Nog steeds geen internet vandaag, dus ook geen reacties kunnen lezen op de verhalen die nog niet gepubliceerd zijn. Gek hé. Zullen we dus allemaal later moeten doen.

Na een warme nacht tot vroeg in de ochtend, want toen werd het eindelijk wat koeler en nog veel blijer met onze beschermende klamboe. Het stikt hier nl van de ondefinieerbare kruip en vlieg gedrochten.De malariapillen en flesjes Deet gaan hier dan ook van hand tot hand.

Na een goed ontbijt waarbij koffie werd geserveerd die werkelijk niet te z..pen was, zo sterk.Volgens Berrie gooien ze hier eerst een hoefijzer in de koffie, als het blijft drijven is de koffie pas goed op sterkte. En dan wordt er verteld dat de Koffie en thee hier de hele dag gratis is, snap ik, niemand neemt het.

Om 8:00 uur vertrekken we voor een georganiseerde Gamedrive door het vlakbij gelegen Mudumu Nat Park.

We rijden hier zo’n 4 uur rond en de resultaten vallen een beetje tegen, zoals al eerder vermeld zorgen de vele waterpoelen ontstaan door de recente regen ervoor dat veel dieren zich niet laten zien helaas.

Ondanks dat zien we toch behalve een olifant in zijn eentje ook een kudde cpl met jongen. We zien wrattenzwijnen met jongen en veel bijzondere vogels maar ook weer diverse antiloop achtige, Alie en mijn wens is nog steeds om een Luipaard te zien, wat relatief zeldzaam is, we turen de bomen af want daarin bevinden ze zich meestal, maar helaas geen luipaard, alhoewel onze gids op een gegeven moment stopt bij een boom waarin een kop op een tak ligt van een Impala en hij is nog redelijk vers, dus het luipaard is hier kort geleden nog geweest. Ook zijn de krassen van zijn klauwen goed te zien in de bast van de boom.

Al met al viel de tour niet tegen, na terugkomst eerst maar eens lunchen, we moeten ongeveer een uur wachten op onze simpele bestelling, geen idee waarom. Dan moeten er weer handgemaakte souvenirs gekocht worden.

Daarna de Badehose angezogen en ons bij en in het zwembad neergevlijd, voor iemand met mijn postuur is dat vlijen onmogelijk natuurlijk , daarvoor geldt dan meer, neer gepletterd.

Na 3 kwartier ben ik dat echter al helemaal zat, waarna ik mij ga bezighouden met hele belangrijke voorbereidingen voor het moment dat we weer internet hebben. Daarna een frisse douche en mezelf uit de gezamenlijke pot op een kouwe klets getrakteerd.

Als een uurtje later de rest ook verschijnt nemen we er nog een paar totdat het diner om 19:00 uur begint

Na het eten nog een extra biertje en daarna gelijk met de kippen op stok, alhoewel ik eerst nog dit verslagje moet schrijven.

Hopelijk tot morgen

Dag 15 over de Caprivistrip.

Zo daar zijn we weer, een paar dagen onvoorzien zonder internet moeten doorbrengen, dat is afzien voor mij hoor.

Vandaag gaan we ons naar het oosten begeven door een smalle strook land tussen Angola, Zambia en Botswana gelegen, het is een lange rechte en saaie weg van maar liefst 450 km lang, gelukkig nu wel van asfalt. Het landschap is groen, links en rechts van de weg, bomen en struiken, dit verandert de hele dag niet, tussen het groen staan vele armoedige hutjes en nooit zien we een echt fatsoenlijk huis volgens onze definitie, dit is echt donker Afrika. De mensen zijn hier dagelijks alleen maar bezig met overleven lijkt het, dat wil zeggen hout sprokkelen, water halen, met de was naar de rivier etc. Ze lopen dan ook kilometers ver met wasmanden, emmers warer en wat dies meer zij. Waar ze vandaan komen en waar ze heen gaan is ons een raadsel. Ongelooflijk wat zijn wij dan toch rijk en gezegend. Natuurlijk wist ik dit allemaal al maar nu je het met eigen ogen ziet en meebeleefd komt het toch anders binnen. Aan de andere kant weten deze mensen ook niet beter en zijn wss toch ook gelukkig op hun manier.

Het gekke is dan ook wel weer dat er een snelweg dwars door dit gebied loopt, dus de mensen sjouwen kilometers ver en wij razen er met 120 km/u gewoon langs waarbij de mensen vaak ook nog vriendelijk zwaaien.

Ergens halverwege de afstand besluiten we een supermarkt op te zoeken om weer wat lunchvoer in te slaan want restaurants zijn hier natuurlijk ook niet. Berrie verwacht dat dit een redelijke stad is, niets blijkt echter minder waar, ook is hier bijna niets wat aan onze verwachtingen voldoet en die zijn toch echt niet hoog. Gelukkig is er wel een tankstation met daarbij een kleine supermarkt, waarbij je super beter weg kunt laten. Een broodje pp met wat plakjes kaas en een bekertje yoghurt moet genoeg zijn.

Als de dames en Berrie naar binnen gaan besluit ik de auto te blijven bewaken, want we worden continu gewaarschuwd heel voorzichtig te zijn, je wordt hier in Namibië bestolen en beroofd voor je het weet, zeggen de experts.

Bij iedere pinautomaat bv staat de hele dag een geüniformeerde bewaker.

Daarna weer verder en vervolgd de doorgaande weg in een Nat Park Babwata. Hier zijn ook picknickplaatsen, we stoppen om onze zojuist gekochte lunch te nuttigen, Berrie pakt de koelbox en wil deze net op de grond zetten als blijkt dat hier duizenden zo niet miljoenen mieren lopen, mijn schoenen zien inmiddels ook zwart van de mieren en ze prikken me intussen ook in de onderbenen.

Dus terugrennen naar de auto, schoenen en benen afstampen, koelbox schoonkloppen, ik ook nog mijn schoenen en sokken uit want inmiddels zaten ze daar ook in.

Op naar de volgende P plaats dan maar, deze is tegenover een aantal grashutjes, direct komen er kinderen de snelweg oversteken en gaan iets verderop onopvallend staan doen met elkaar.

Berrie voorspelt als we straks weg rijden halen ze ons afval uit de vuilnisbak, ik denk dat het wel mee zal vallen want wat moet je met lege blikjes cola en plastic flesjes.

Maar Berrie heeft het bij het rechte eind, als we wegrijden rennen ze direct naar de vuilnisbak. Ze maken daar wss speelgoed oid van.

Als we dan eindlijk aankomen in onze lodge Camp Kwando hebben we hier ieder een mooie tentbungalow pal aan de rivier.

Het is eigenlijk een hut met rieten dak en wanden van tentdoek, voorzien van bed met muskietennet, douche, Wc, wastafel, verlichting en stopcontacten, maar geen airco of ventilator. Dat wordt dus 2 nachten afzien.

Ook is er nergens WIFI voorhanden helaas.

Daarom lezen jullie dit verhaal dus wat later.

In de avond hebben we een bootsafari gedaan, met een boot over de rivier om Nijlpaarden en Krokodillen te gaan spotten

De nijlpaarden blijken hier nogal agressief te zijn, ze vallen de boten zelfs aan.

Als we de eerste exp spotten, gaat onze stuurman er volgas en met een ruime bocht, voorzover mogelijk op een relatief smalle rivier, omheen. Best spannend want zo’n kolos is best in staat het bootje om te gooien. Dit zal hij nog een aantal keren moeten herhalen en ook nog op de terugweg.

Ook zien we een kudde waterbuffels en 2 keer een kleine krokodil. Diverse prachtige vogels en een ree achtige die notabene net een jong ter wereld aan het brengen is.

‘sAvonds brandt er een kampvuur op het terras bij het restaurant, toch lekker bij al 35C zonder vuur, ik zei het al eerder, rare jongens die Namibiërs.

Later

Dag 14 Naar de grens met Angola

Alweer 14 dagen onderweg, de tijd vliegt als het gezellig, leuk en vooral ook mooi is.

Vandaag moeten we weer eens een behoorlijke afstand overbruggen van 475 km.

Eerst de banden oppompen en de ramen en koplampen moddervrij maken van onze rit gisteren door Etosha, waar best nog wel veel plassen water stonden, vandaar ook dat de dieren niet zo makkelijk te vinden waren bij de waterpoelen. Want waarom zul je ver gaan lopen als het water voor je poten ligt. Zou dit bij een zebra voor zijn voeten zijn? Of is dit geen edel dier net als het paard?

Overigens even opgezocht de 38 kuikens van de Struisvogel van gisteren, het klopt idd dat de vrouwtjes voor alle jongen uit het nest en dus ook die van andere vrouwtjes zorgen.

We rijden de eerste 150 km over asfalt lekker hoor even niet hobbelen en rammelen. We stoppen in Tsumeb voor koffie en cake en we pinnen maar weer eens NAM dollars. Ook doen we boodschappen en besluiten broodjes wat kaas en wat yoghurt te kopen wat we dan later bij een hele dikke Baobab onderweg zullen opeten.

Dan moeten we wel weer ruim 100 km over gravel en dus jawel de bandenspanning weer verlagen.

Volgens de Garmin navigatie zijn we op een gegeven moment bij de Baobab boom, maar deze is geen velden of wegen te bekennen.

Dus doorrijden maar en ergens langs de weg een schaduwplekje gezocht en daar onze eenvoudige lunch verorberd.

Dan plots op een kruising verschillende borden die aangeven dat hier de grote Baobab boom moet staan. Ik vermoed toch dat dit exemplaar een rol heeft gespeeld in de film Lord of the Rings waarin de bomen konden lopen, want hij is nergens te bekennen.Aan het einde van de gravelweg..precies de banden weer oppompen.

We rijden nu weer over asfalt over een 2 baans snelweg door het echte arme Afrika, langs de weg dan ook vele schamele nederzettingen heel vee mensen die zich te voet verplaatsen over schijnbaar gigantische afstanden. De vrouwen vaak met bagage op het hoofd of emmers met een inhoud van minstens 15 liter water.

Ook loopt de hele veestapel hier los langs de weg en om de haverklap moeten wij remmen om geen bruidsschatten dood te rijden.

Ongelooflijk zwaar leven hebben deze mensen toch. Veel van de huisjes zijn echt nog van riet of gras of van metalen golfplaat.

We gaan tanken in Rundu en er steekt een onweer op. Als we verder rijden ontwikkelt zich ook een gigantische zandstorm en we zien geen hand voor ogen.

Als we dan eindelijk aankomen bij Kaikosi river resort aan de rivier de Kavango die de grens vormt met AngolaEn we hebben alweer twee prachtige kamers.

Vanavond heerlijk inclusief gegeten.

Tot morgen