Afgelopen nacht een stuk beter geslapen, het was iets koeler en we hebben alle ramen, zo’n 12 stuks zover mogelijk open gezet en de gordijnen ervoor weggehaald.

Voor wie zou je die tenslotte dicht doen hier, en volgens sommige trek ik toch sowieso geen volle zalen meer, als dat überhaupt al ooit het geval is geweest.

Vandaag een rit voor de boeg van zo’n 360 km.

Een groot deel hiervan gaat over eindeloze eenzame onverharde wegen voorspelt Berrie.

En guess what het klopt helemaal. Ik dacht toch dat er in de USA eenzame wegen waren maar dit slaat werkelijk alles. Tijdens de eerste 80 km komen we welgeteld 0 andere weggebruikers of andere menselijke wezens tegen.

Mazzel is we komen weer langs Solitair van dag 3, uiteraard hier weer een stop voor weer zo’n heerlijk stuk appeltaart.

Deze keer smaakt het toch minder vind ik, hij bevat ook andere appel blijkbaar want deze is rood van kleur. Maar goed volgens een goede vriend van mij heb ik altijd wat te zeuren.

Na de koffie met gebak onze reis voortgezet, het landschap wordt met het kwartier kaler en vlakker, in het begin zien we af en toe nog zo’n mooie Oryx en een paar struisvogels en zelfs een stel zwarte apen.

Hier komen we ook heel af en toe een tegenligger tegen, en die maken zoveel stof dat je echt geen hand meer voor ogen ziet en Berrie van het gas af moet, ik bedien vandaag de luchtschuif, bij iedere tegenligger gaat hij op recirculatie stand. we rijden overigens ongeveer met een snelheid van zo’n 90km/u over de gravel wegen.

Overigens bedien ik ook nog in willekeurige volgorde, de Bluetooth speaker waar muziek uit klinkt vanaf mijn iphone, de dashcam via een afstandsbediening om mijn pols, die alle drie ook nog af en toe opgeladen moeten worden tijdens het rijden en de foto camera voor de broodnodige plaatjes. Jullie wilt niet weten hoeveel kabeltjes verloopjes en stekkertjes dit oplevert rond de versnellingspook, overigens heb ik de steun van de dashcam inmiddels met Ductape aan de voorruit moeten vastplakken aangezien deze inmiddels afgebroken is door het soepele wegdek hier. Het is een Godswonder dat mijn Garmin navigatie nog steeds met de zuignap aan de voorruit hangt.

We zijn zelf inmiddels wel gewend aan het ongelooflijke gerammel en gebonk. Af en toe klappen we door een gat of is er een zgn dip. Dit is een geul in de weg waar bij wateroverlast de spontaan ontstane rivieren de weg over stromen.

Als er in uitzonderlijke geval af en toe ook nog een idioot ons inhaalt met 100+ moeten we zelf daarna een aantal minuten langzamer rijden om weer zicht te krijgen, met als gevolg dat de volgende levensmoe zijnde chauffeur die dan inmiddels achter ons rijdt ons ook weer voorbij gaat met hetzelfde resultaat als gevolg..

Het is daarom maar goed dat we op deze hele dag misschien maar 30 auto’s totaal hebben gezien voordat we weer in bewoond gebied waren.

De laatste 100 km is er alleen maar zand, zand en nog meer zand er groeit helemaal niets. Het wegdek, voor zover te zien, is echter wel glad want ook dit is van zand.

Overigens is er ook nog wel iets ongelooflijks belangrijks te melden, wij passeren nl de Kreeftskeerkring, ongelooflijk dat moet je toch minimaal een keer in je leven gedaan hebben......toch? Alie en ik maken daarom dan ook een foto bij het bord die dit aangeeft. Voor het nageslacht, mocht dit tenminste ooit nog worden uitgebreid.

Mochten er onder jullie zijn die nu denken, wat doe je in zo’n land? Het is werkelijk prachtig om dit te mogen beleven.

Als we dan eindelijk bij zee aankomen zijn we in de stad Walvisbay. Hier zijn volgens Berrie flamingo’s te spotten. Na enig zoeken vinden we deze plek, in zee staan op redelijk korte afstand van de kant een paar groepen van tientallen van deze steltlopers.Die overigens gewoon wit zijn.

We vervolgen onze weg naar onze eindbestemming Swakopmund genaamd, als we net onderweg zijn merk ik dat onze airco niet meer werkt, gloeiende gloeiende dat wil je hier echt niet. Dus bij de eerste gelegenheid gestopt, eerst maar even in de zekeringkast gedoken, alles in orde dus.

Motorkap open en daar zie ik dat de metalen beugel waar de 2e accu mee vastzit is afgebroken en waarschijnlijk tegen de pluspool is aan gerammeld. En ik vermoed dat daardoor de airco een defect heeft opgelopen. De airco pomp zit er nl net naast.

Dus ipv naar ons verblijf eerst maar een garage opzoeken. Daar zijn ze zeer behulpzaam, we moeten echter eerst de verhuurder bellen voor toestemming van de reparatie. Deze verhuurder heeft dus een eigen (goedkoper?) adresje wat gebeld wordt.

Om dit al veel te lange verhaal iets korter te maken, morgenvroeg wordt onze auto opgehaald en zal in de middag klaar zijn hopen we.

Geluk bij een ongelukje is, we hebben de auto morgen niet nodig.

We zitten nu in Amanpuri guest house en vanavond uiteindelijk via de boulevard naar het centrum gelopen, want aan zee waren alle restaurants vol en daar heerlijk wezen eten. Ik had een Hunter schnitzel van zo’n prachtige Oryx, hij ziet er niet alleen prachtig uit, maar smaakt ook nog voortreffelijk, sorry dierenvrienden.

Daarna nog ff dit korte verslagje geschreven.

Tot morgen.