Vandaag een verbindingsroute van zo’n 478 km naar Khorixas en nee we zijn niet in Griekenland.

De eerste honderd km zijn zowaar geasfalteerd dus dat schiet lekker op, helaas staan er nergens strepen op de weg, dus zoek maar uit waar je gaat rijden. We rijden langs de kust door alweer een eenzaam en kaal landschap. De laatste boom zijn we dan ook alweer een tijdje geleden gepasseerd.

Onderweg stoppen we in een dorpje voor koffie met gebak en het aanvullen van onze watervoorraad. Essentieel in dit land. Overigens blijkt de gerepareerde airco weer prima te werken.

Onze eerste doel vandaag is Cape Cross, de plek waar Vasco da Gama voor het eerst aan land kwam ergens in 1400 en nog wat volgens Berrie. Vasco plaatste hier een kruis waarmee hij vertelde dat dit zijn land was.

Hij had er echter niet op gerekend dat de Duitsers begin vorige eeuw niet alleen het hele land overnamen maar meteen ook het zorgvuldig geplaatste kruis van Vasco verscheepte naar de Heimat en het daar in een Museum ten toon stelde.

Rare jongens toch die Duitsers willen altijd alles in beslag nemen en meenemen naar huis.

Vandaar dat er nu een betonnen replica staat.

Uiteraard is dat niet de reden van ons bezoek, want hier ligt een kolonie Kaapse Pelsrobben op het strand van om en nabij de 200.000 stuks. We zijn in de juiste tijd van het jaar want bijna ieder vrouwtje heeft een jong van hooguit een paar dagen oud.

Horen en zien vergaat je en een fikse neusverkoudheid zou nu welkom zijn, aangezien die beesten een partij meuren, niet te zuinig.

Het is ook wel weer triest om te zien hoe die beesten met hun jongen omgaan, ze bijten, gooien, slingeren ermee en kruipen er overheen. Ook worden vreemde jongen verjaagd bij een andere moeder. Er liggen dan ook overal dode exemplaren.

We hebben het geluk pal voor onze neus een jong geboren te zien worden.

Na dit spektakel vervolgen we onze weg......nou ja weg.

Want het asfalt houdt weer op, dus moet de bandenspanning weer terug naar 2.0 bar. Inmiddels appeltje eitje, waarbij Berrie is bevorderd tot chef van de ventiel dopjes

De weg blijft nog lange tijd saai en eindeloos, wel zien we een keer een groepje struisvogels, snel stoppen is er echter niet bij met ruim 80 Km/u op een gravelweg. Dan begin je een partij door te glijden. Dus nu nog maar geen foto’s ervan maken dat komt later in Etosha park wel.

We lunchen in het gehucht Uis, waar een onverwacht mooi Duits aandoend restaurant blijkt te zijn. Moet het waarschijnlijk hebben van de passanten in bussen, want er staan veel tafels en stoelen. Wij zijn overigens de enige gasten op dit moment.

Berrie heeft uiteraard een klein ommetje via een scenic route opgenomen door nu inmiddels bergachtig terrein, erg mooi. Hier staan borden met een waarschuwing voor overstekende olifanten. We hebben dit geluk niet, of zou dit juist een ongeluk zijn? Olifanten zijn hier ook best zeldzaam, dus niet zo gek dat we ze niet gezien hebben.

Zo’n 20 km voor ons einddoel staat er een politie controle midden op de inmiddels weer asfaltweg. We zijn toch een beetje extra alert, want zijn dit echte agenten of misschien criminelen? Gelukkig echte politie, Berrie moet zijn rijbewijs laten zien en vertellen hoe oud hij is, toch gek je kunt toch duidelijk zien dat hij de 18 al is gepasseerd.

We mogen zonder problemen doorrijden.

Iets verder is onze Lodge voor 2 nachten, maar dat gaat niet door, bij het inchecken krijgen we te horen dat we maar een nacht kunnen blijven vanwege een overboeking. Na contact met onze lokale reisagent krijgen we een ander en nog beter hotel toegewezen voor de 2e nacht op 25 km afstand, helaas wel de voor ons verkeerde kant op, wordt de route overmorgen naar Camp Aussicht nog langer.

Als doekje voor het bloeden krijgen we wel een gratis fles wijn aangeboden bij het diner.

Als we de menukaart krijgen blijkt de beloofde Steak niet te leveren te zijn...shit dus...blijft er voor mij niets over om vegetarische Spaghetti Milanese te bestellen.

Ben er nu zeker van, ik word nooit vegetariër.

Na het eten krijgen we een verrassings optreden van een traditionele Namibische dans en zanggroep, echt iets voor toeristen natuurlijk, maar toch leuk om te zien, zeker als Anneke een poging doet om zich erbij aan te sluiten door fanatiek mee te dansen.

Zo 23:45 uur, tijd om onder het muskietennet te kruipen met de ventilator op standje hoog.

Tot morgen