Vannacht goed geslapen en we worden volwassen want we hoefden er vannacht niet uit voor een sanitaire stop.Komt natuurlijk goed uit met een toilet op 20 of meer meter afstand en over een aardedonker kiezelpad.

Na een goed ontbijt vertrekken we om 9:30 uur met een klein vracht autootje naar de Himba stam, zo’n 3 kwartier rijden. Berrie en Anneke achterin de laadbak en Alie en ik in de cabine.We rijden door drooggevallen rivieren etc. Mooi hoor. Maar morgen moet ik hier zelf doorheen zal wellicht nog wat worden .

Onderweg stoppen we willekeurig en klimmem her en der locals in en weer uit de laadbak om mee te rijden. Als we bij de Himba’s zijn treffen we een authentiek dorp aan dus zeker geen toeristische attractie.Wel is het zo dat onze gastheer dit regelmatig met zijn summiere gasten bezoekt, hij ondersteunt deze mensen dan ook met van alles en nog wat. Spreekt zelfs hun taal.

Gek genoeg treffen we hoofdzakelijk vrouwen en kinderen aan, de volwassen mannen komen hier alleen om kinderen te verwekken wordt ons verteld, (netjes geformuleerd hé ). Probleem volgens onze gastheer Marius is dat de kinderen, vooral de jongens, naar school gaan en daardoor in aanraking komen met de westerse gewoontes en niet meer terug willen. Waar ze dan vervolgens een leven zonder werk te wachten staat want dat is er gewoon niet in Namibië. Hij pleit er dan ook voor om de kinderen juist niet naar school te sturen dan kunnen ze een normaal gelukkig Himba leven leiden. Zit wat in denk ik.

Ook laat hij ons allerlei zaken zien die met ontwikkelingshulp zijn betaald, zoals elektriciteit leidingen en verkeersborden, voor wie ? Hij zegt waarom bouwen ze geen fabrieken? Namibië moet nl alles importeren, het enige wat hier geproduceerd wordt zijn condooms.

Maar goed terug naar de vrouwen, deze lopen in traditionele minimale kleding en smeren zichzelf in met een rode substantie van boter en rode aarde en wassen zichzelf NOOIT. Ik snap daarom niet dat die mannen Überhaupt nog terugkomen.

Op een gegeven moment vraagt een van de vrouwen aan Berrie of ze een slokje water uit zijn flesje mag, Berrie geeft, zo gul als hij is, het aan haar. Direct waarschuwt Marius het water niet meer zelf te drinken want dan raak je gegarandeerd aan de spuitpoep. Kun je nagaan.

De sieraden die ze dragen geeft aan of en hoeveel kinderen ze hebben en of ze getrouwd zijn, dat laatste is inmiddels niet voor iedere vrouw meer weggelegd gezien het tekort aan mannen.De mannen mogen wel meerdere vrouwen huwen uiteraard.

De kinderen zijn veelal westers gekleed net zoals enkele meisjes van rond de 12-15 jaar die er gewaagd en uitdagend bijlopen. Volgens Marius gaat het met deze kinderen zeker niet goed komen. Hij denkt dat over 10 jaar de Himba’s in hun huidige vorm niet meer bestaan.

Plots zien we een groepje jongens met een dood koekalf in de weer, ze leggen het in de schaduw onder een boom. Als ik ga kijken bij het arme dier zie ik nergens snij of steekwonden laat staan bloed. Marius verteld dan dat dit kalf gewoon van honger is gestorven omdat de Himba’s de melk zelf aftappen bij de moederkoe, zo gaat dat nl altijd, het kalf zal op een later moment geslacht en gegeten worden.

Laat Mw Timmer van de dierenpartij het maar niet horen.

Aan het einde van deze dorpswandeling stallen de vrouwen hun zelf gemaakte gebruiksartikelen en poppetjes uit in de hoop hier wat van aan ons te kunnen verkopen. Uiteraard kunnen onze dames de verleiding niet weerstaan om weer wat, in mijn ogen, nutteloze prullaria te kopen. Heb nog wel even gekeken of er voor mij wat bijzat, helaas er lag helemaal niets bij met een usb of apple aansluiting.

Dit brengt mij er overigens toe om nog even te vermelden dat die Himba vrouwen ook nog een tasje om hun nek dragen met daarin, jawel hoor, een mobiele telefoon en deze wordt opgeladen met een zonnepaneeltje wat aan hun schamele hut hangt.

Mijnheer Telfort zag zijn kans hier waar en gaf de Himba’s een mobieltje voor 150 NAM$ zijnde ongeveer €9.00.Wie ze ermee bellen, geen idee?

Als we weer in de auto stappen zitten ik en Alie in de laadbak, wel op een lekkere bank overigens, en Berrie en Anneke in de cabine. Ook klimmen ongeveer 10 kinderen en twee volwassen vrouwen niet in Himba uitmonstering in de laadbak compleet met de hele vuile was van het dorp lijkt het.

We blijken naar de waterplaats van het dorp te rijden, die ligt op enige afstand, omdat ook olifanten hier komen drinken en deze anders het dorp platwalsen. Als het hele spul weer er uit is geklommen rijden we naar de plaatselijke supermarkt, ook dit is een schamel hutje met daarin 3 planken van een meter of 3 lang met daarop wat spullen, welke geen idee, is ook best moeilijk te zien aangezien de winkel is ingericht als een bank. Want voor de planken hebben ze tralies van hout gemaakt.

Als we terugrijden naar Camp Aussicht stappen zo’n 12 km voor het einde weer 2 kinderen in die meerijden, Marius verteld dat ze anders gewoon waren gaan lopen want dat doen ze dagelijks.

‘s middags hebben we voor onszelf op,het prachtig gelegen terras.

Berrie en ik besluiten naar de camping te lopen waar onze bijna 80 jarige Duitse vriend Wolfgang staat en eens naar zijn camping uitrusting en Landcruiser te gaan kijken.

Deze globetrotter heeft het echt goed voor elkaar heeft de auto die hij hier stalt als hij in Duitsland is volledig ingericht als een 1 persoons campertje.

De man lacht ons ook vierkant uit als hij hoort dat wij malariatabletten innemen, hij heef er naar eigen zeggen nog nooit een genomen en in die ruim 40 jaar nog nooit malaria gehad. Tja?

Overigens rijdt hij ook motor, nou ja Harley Davidson, en voelt ervoor om in mei met ons mee te gaan naar de USA

Zo rond een uurtje of 15:00 uur breekt er een behoorlijk onweer los met bijbehorende stortbuien, de eerste regen voor ons. Dus dan maar naar binnen.

De stroom valt uit, na het onweer gaat deze weer aan behalve in onze kamers. Marius gaat opzoek naar het probleem maar geeft aan er geen verstand van te hebben terwijl hij de hele Lodge eigenhandig heeft gebouwd. Ik bied hem aan hem wel te willen helpen omdat ik toch wel weet hoe een en ander in elkaar hoort te steken (in Nederland). Ik krijg echter geen enkele reactie, ook goed.

Uiteindelijk vind hij de storing niet en legt hij een verlengsnoer aan voor 220 v naar onze kamer. Maar het licht werkt op 12 volt dus dat moeten we dan maar met zaklampen doen. Ook goed.

Daarna proberen ze onze lekke band te repareren, terwijl wij met onze Gambiaanse Zwitserse, Franse, Namibische dame, een bezoek gaan brengen aan de mijn van Marius, want hiermee is hij ooit begonnen een minerale mijn en halfedelstenen.

We moeten hiervoor een stijl rotspad af. Als we bij de mijningang zijn schakelen we onze meegebrachte hoofd en zaklampen in en begeven ons in de mijngang, er hangt hier een ongelooflijke stank veroorzaakt door een kolonie vleermuizen.

De dames houden het direct voor gezien en gaan terug, wij lopen langzaam verder en zien voor ons honderden vleermuizen hangen en vliegen, ik film het schouwspel en probeer wat foto’s te maken wat niet meevalt in zo’n lange donkere gang.

Hierna houden wij het ook voor gezien want we zien het nut er niet van in om nog verder onder de vleermuizen door de gang in te lopen die hooguit 2 meter hoog is.

De terugweg gaat gelukkig over het pad waar ik gisteren achteruit moest om de helling op te komen, loopt een stuk makkelijker dan het rotspad.

Bij terugkomst blijkt onze band niet meer te repareren, dus hebben we nog een reservewiel over. Later dus maar ergens een nieuwe band kopen.

Na deze zweettocht naar de mijn weer een heerlijke emmer douche genomen van 5 liter met een stuk kouder water dan gisteren. Avontuur bestaat nog.

Daarna gezamenlijk met iedereen gegeten, rijst met een pittige vleessaus.

En nu op bed nog ff, nou ja ff, dit verslag schrijven voor jullie en voor ons zelf natuurlijk als herinnering aan deze bijzondere reis.

Tot morgen misschien, want internet ?