Vandaag zullen we de saaie rechte weg van 450 km van eergisteren voor de helft weer terug moeten rijden.

Maar Berrie heeft nog een paar hoogtepunten ingepland ter onderbreking, we zijn benieuwd.

Als we een half uurtje onderveeg zijn moeten we rechtsaf slaan en 19 km rijden naar een living museum van een dorp. Op een gegeven moment na inderdaad zo’n 20 km houdt het asfalt op en nergens zien we een verwijzing naar het museum. Hier staat echter wel een gebouwtje en daar achter zitten en liggen een paar kerels. Ik besluit de heren eens te gaan vragen of ze weten waar het museum is. Ze hebben ook geen idee, een van hen vraagt mij of dat museum in Zambia ligt, ik, nee joh in Namibië, zegt die vent maar je bent hier in Zambia. Shiiiiit zijn we dus blijkbaar de grens over gestoken zonder het te weten. ik zag de bui al direct hangen willen we terug en worden we natuurlijk aangehouden en komen we Namibië niet meer in, want inmiddels had zich achter ons een grenswacht op de asfaltweg opgesteld. Gelukkig was deze soepel en vertelde ons dat we 9 km terug moesten voor het museum.

We hadden dus een onduidelijk bordje gemist, vervolgens nog een paar km terrein rijden en verwarrende pijlen volgen waren we er, ondanks dat het een living museum moest zijn was er geen sterveling te bekennen, behalve een vent die vermoedelijk nog op bed lag en riep dat hij kwam.

Na een paar minuten wachten besloten we om het voor gezien te houden, net toen de man naar buiten kwam, reden wij weg, hij stond daardoor heel bedonderd te kijken.

Onze weg vervolgend doemt er plots een zoveelste politie roadblock op, hier staat een stopbord met een duidelijke reden. Berrie rijdt echter een meter of 10 te ver door.

Achteruit dus maar, daar werd die agent niet bepaald vrolijk van en verweet Berrie dat hij levensgevaarlijk bezig was geweest. Natuurlijk, zeker op een weg waar je 1 tegenliggers per uur ziet Maar goed we krijgen een bekeuring en Berrie moet mee lopen. We zien hem buiten zitten en praten met de agenten. Het duurt nogal, wij maken ons zorgen en vragen ons af hoe hoog de boete is. In de tussentijd draai ik mijn dashcam naar rechts want dit wil je later terugzien, Alie vindt dat een slecht idee, ik slechts een beetje. Plots komt een van de agenten versneld recht op ons aflopen, ik schrik en denk dat hij het gezien heeft, maar nee hij vraagt alleen of wij uit Namibië komen.

Als Berrie eindelijk terugkomt blijkt de boete NAM$1000 te bedragen ruim €60. Echter weet Berrie het bedrag omlaag te praten naar NAMS400 zonder bon.

Zo corrupt als het maar kan dus.

Verder maar weer nu naar Popa Falls ook een hoogtepunt.

Was ook weer even verwarrend, als we deze falls zien blijkt het niet meer dan een stroomversnelling te zijn van paralympische afmetingen die ook nog eens niet medaille waardig was.

Dus verder maar weer nu naar onze lodge we slapen hier weer een nacht in luxe tenten aan de rivier de Kavango. Gelukkig hebben ze hier ook weer internet en Wifi en zelfs airco in de tent.

We besluiten na aankomst meteen een gamedrive met onze eigen auto te gaan maken , deze was erg mooi, we hebben ook weer veel olifanten en heel veel andere dieren gezien.

Soms was het ook best een beetje angstig als een hele kudde olifanten de weg blokkeert en je er toch langs wilt.

Ook een keer bijna vast gereden in het zand want de bandenspanning niet verlaagd, maar met deze 4WD kom je toch ook wel weer makkelijk los.

‘sAvonds weer heerlijk gegeten aan de rivier met het geluid van de nijlpaarden op de achtergrond.

Het was weer een mooie dag.