Dag 13 Gamedrive door Etosha

Vandaag gaan we dan eindelijk een zgn gamedrive maken door Etosha Nat Park wat ongeveer net zo groot is als Nederland nl. ruim 22000 km2 ongeveer 22% hiervan bestaat uit een drooggevallen meer wat gemiddeld slechts 1 keer in de 10 jaar gevuld wordt met water. Nu is het dus een oneindig lijkende zandvlakte zonder enige begroeiing vanwege het hoge zout gehalte.

De route loopt in grote lijnen van onze huidige resort Halali naar ons volgende Namutoni resort

Maar we maken de ene omweg na de andere en rijden doodlopend weggetjes heen en weer, het liefst langs waterpoeltjes want daar zou zich het meeste wild moeten bevinden.

Het is vandaag erg warm, zo’n 40 C dus de meeste dieren vertonen zich niet of zeer sporadisch helaas.

Een echt hoogtepunt vandaag was toch wel dat een paartje Struisvogels de weg voor ons overstak met maar liefst 38 kuikens achter zich aan, we denken eigenlijk dat dit niet al haar eigen jongen geweest kunnen zijn, misschien deed de moeder aan buitenschoolse opvang?

We zijn zo de hele dag bezig met onze andere auto uit 2017, die het gelukkig prima doet op de slechte gravelwegen. En de airco is vandaag echt onmisbaar geweest. Uiteindelijk hebben we toch nog best veel mooie dieren gezien, helaas geen roofdieren. Zie voor welke, de foto’s op mijn Facebook pagina.

Verder valt er vandaag weinig te melden behalve dat we alweer de mooiste huisjes op het resort hebben.

Goed geregeld dus door Angeli Travel uit Laren.

Tot morgen

Dag 12 Wachten op een andere auto

Zoals gisteren reeds verteld worden we om 8:00 uur gebeld over hoe nu verder met onze auto, tenminste dat is de afspraak, we zijn om half acht al op want je moet wel wakker zijn als ze bellen tenslotte.

Als er om 8:00 uur niet gebeld wordt zoals al een beetje verwacht besluiten we maar te gaan ontbijten..

Na de gebakken sunny side up eieren om 8:40 uur besluit ik zelf maar te bellen. Dus wederom het hele verhaal uitleggen ze beloven zo snel mogelijk een andere auto te sturen, ik hang op en wordt direct weer gebeld door degene die om 8:00 uur zou bellen en dus weer het hele verhaal uitleggen en die vroeg of we niet naar ons volgende verblijf konden rijden dat kwam hen beter uit blijkbaar, maar dat heb ik vanwege de defecte kruiskoppeling direct geweigerd.

Ze beloven daarna weer een andere auto te sturen.

Omdat ze hiervoor bijna 500 km moeten rijden en wij ook nog voor 19:15 uur in Halali ons volgende verblijf moeten zijn, wat op 75 km afstand gravelweg van ons ligt, anders komen we er niet meer in. Zou het ons niet verbazen als ze te laat komen, 17:00 uur is voor ons de deadline om hier weg te rijden. Dus Berrie gaat vragen of we hier in case off kunnen slapen, dat is niet mogelijk alles zit vol.

We besluiten daarom Marion onze reisagente hier te bellen en haar het hele geval voor te leggen. Zij verricht wonderen want in no time is alles geregeld. Zij houdt ons via email op de hoogte en vraagt steeds terugkoppeling of alles gaat zoals beloofd. Prima dus, zij verdient een lintje wat ons betreft, zelfs een slaapplaats blijkt nu evt toch voor handen.

Daarom gaan we de rest van de dag maar in de wachtstand, beetje internetten, jullie commentaren op mijn dagelijkse korte verhaaltjes en onze foto’s op facebook lezen, leuk hoor.

We lopen wat rond, de dames zoeken alweer souvenirs uit.

Dan om 16:30 uur, net op tijd dus, is eindelijk onze andere auto er, er stappen 2 man uit, een voor de papierwinkel en de andere is de monteur, ze beginnen de auto te inspecteren en vertellen ons dat de airco niet werkt omdat de stoelverwarming aan staat, ja natuurlijk wij komen uit een ei tenslotte, als ze echter onder de motorkap kijken vinden ze toch direct de gebroken airco leiding, maar ze hebben alles bij zich leidingen, R134A koudemiddel en gereedschap, maar ik vertel ze de rest van de problemen, ze vertellen Berrie dat dat kraken in de aandrijving normaal is.

Ik hoor dat en lieg de vent voor dat ik automonteur ben en vertel hem wat er volgens mij aan de hand is en dat hij geen smoesjes moet vertellen. Dan begint hij te lachen en oelt zich betrapt blijkbaar.

We krijgen dus de andere auto, een jonger exp. met veel minder km op de teller. Prima dus.

Dus nu op naar Halali, we rijden iets na 17:00 uur weg, dus net op tijd om niet overhaast te moeten rijden, want onderweg is natuurlijk ook weer veel wild te zien. Dus we stoppen regelmatig, de 2 mannen moeten ook naar Halali om een defecte koelkast in een van hun kampeerauto’s te wisselen.

We verwachten dat ze ons weldra voorbij zullen blazen met onze oude auto, maar nee hoor ze komen maar niet, we hebben al een beetje leedvermaak, ze zullen toch niet.....?

Maar toch niet, als wij net in Halali zijn komen zij ook al krakend aan. Ze gaan dus gewoon 500 km terugrijden met deze auto vermoedelijk, zij liever dan ik, maar eerst overnachten ze op de camping in de auto.

We hebben weer twee mooie huisjes, bruid suites volgens Berrie, het zou best kunnen want er zat best een hoge drempel bij de voordeur. In de omheinde tuin staat ook een gevulde Jacuzzi. En boven het bed een panorama plafond naar de sterrenhemel. Aangezien ik de kans groot acht dat het vorige bruispaar hier mogelijk dingen in de Jacuzzi heeft gedaan die niet bevorderlijk zijn voor de waterkwaliteit, besluiten wij het er maar niet op te wagen en blijft het bij ons bij een blik door het muskietennet naar de sterren.

Na het eten lopen we naar de waterplaats, dit keer niet pal voor onze deur maar toch een behoorlijk stukje lopen in het pikkedonker, onze hoofdlampen brengen hiervoor uitkomst.

Het is een drukte van belang bij het uitzichtpunt, spreken is hier verboden en iedereen is muisstil. Bij de pool is vanavond een groepje leeuwinnen met een welpje.

Er staat ook een zwarte neushoorn met jong op enige afstand en die durft niet dichterbij de poel te komen.

Ook komen er 3 andere neushoorn drinken, heel mooi om te zien, het jonge neushoorntje heeft wss geluk dat de leeuwen de buik al vol hebben.

Zo dit was het weer, tot later.

Dag 11 Naar Etosha nat park.

Vanmorgen om 6 uur opgestaan want om 7:00 uur willen we ontbijten. We hebben een lange zware rit voor de boeg verwachten we.

We eten met het hele internationale gezelschap tezamen, erg leuk, maar toch ook wel een beetje opgelucht afscheid van Marius te kunnen nemen, een hele aardige man, maar is wel een beetje een complotdenker, zoekt overal wat achter en probeert alles uit te leggen aan de hand van de bijbel.

Ik heb in 2 dagen voor mijn gevoel,het oude als het nieuwe testament voorbij horen komen, en dat is aan mij niet besteed, want net zo min dat ik kennis van voetbal heb, heb ik dat ook niet van de bijbel en mijn interesse daarin is ongeveer van gelijk niveau als dat voor voetbal. Kreeg ook plaatjes te zien van de toren van Babel en de toren van het Europese parlement, waant ook daar waren volgens hem de overeenkomsten overduidelijk....klik.

Na toch ook een hartelijk afscheid van een ieder, zullen we de bergweg van 8 km moeten nemen naar de hoofdweg, Marius zegt nog als je de rivier na de regen van gisterenavond niet over durft, kom je maar terug en dan help ik je wel.Nou dat moet je niet tegen mij zeggen (hoop ik).

Na een poosje komen we aan het einde van het pad bij de rivier aan, Alie eruit met de Videocamera want dat moeten we vastleggen. Maar water is er niet, dat is inmiddels al weggelopen of verdampt blijkbaar. Maar toch leuk de auto langzaam op zijn neus laten afdalen dan de rivierbodem over en een klein beetje gas erop en we staan weer boven. Machtig leuk.

Vanaf nu is het zo’n 75 km over een gravelweg naar het noorden. Weer richting de Himba’s van gisteren.

Deze weg heeft wel veel sporen van de regen van gisteren. De weg zit vol met zgn Dips, uithollingen overdwars waar het regen water doorheen loopt. We rijden tussen de 60 en 80 km/u en bij iedere dip moet je van het gas om er doorheen te rijden.

We komen op dit hele stuk slechts 2x een tegenligger tegen, dus af en toe rijden we ook gewoon rechts omdat daar minder stenen of modder ligt.

We stoppen een keer voor een aantal van de beroemde Baobab bomen, hele oude dikke bomen.

Als we dan eindelijk rechts af slaan komen we aan in een stadje Opuwo, hier moeten we de banden weer op druk brengen voor het asfalt dus 2.5 bar.

Ook gaan we hier pinnen en proberen water te kopen, maar het is zo druk in de supermarkt dat we besluiten het nog maar even uit te stellen. De volgende 200 km rijdt Berrie en gaat over een gladde 2 baans asfaltweg, dat is inmiddels alweer een paar dagen geleden. Je mag hier 120 km/u maar als je nu denkt dat makkelijk is heb je het mis want om de bekende haverklap steken er geiten en koeien over die ook nog worden gehoed door honden die onze auto als een indringer zien en vlak naast het voorwiel met de auto meerent tot we de geiten voorbij zijn. Met als gevolg dat je moet oppassen de hond niet dood te rijden.

Dan gaan we links af naar de ingang van het Etosha nat park.

Waar de bandendruk weer terug moet naar 2.0 bar, ik ben goed te spreken over de chef ventieldopjes we zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld en zijn takenpakket is intussen uitgebreid met het bedienen van de compressor schakelaar, wat bij het aflaten niet nodig is natuurlijk, dus had Berrie een makkie.

We waren gewaarschuwd dat de wegen in dit park zeer slecht zijn, door de bussen is het een groot wasbord, we rammelen de auto nog net niet uit. Acht dit duurt maar 200 km.

Aangezien we hier de auto niet meer uit mogen vanwege de mogelijke aanwezigheid van bijtgrage dieren, maak ik mij toch wel een beetje zorgen over de toestand van de auto en de banden, we hebben nog maar 1 reservewiel wat je ook nog niet mag/kunt wisselen en tegenliggers komen we nooit tegen en gsm bereik is er ook niet. Dus hoe dat dan moet, ik stel voor als het zich gaat voordoen dat drie van ons de omgeving afscannen en ik dan maar mijzelf opoffer en met gevaar voor eigen leven het wiel zal wisselen. Wie anders? want de chef ventieldopjes heeft hier geen opleiding voor genoten en dan komen we weer in conflict met de Arbowet wellicht.

En dan hebben we het nog maar niet over mogelijke andere technische malheur want jonge onge wat heeft deze auto wat te verduren.

Ik zou bijna vergeten dat we hier gekomen zijn voor de wilde dieren, de eerste 50 km valt dat best tegen we zien nl helemaal niets, maar alsnel zien we dan Zebra’s, struisvogel, Antilopen, Olifanten, Gnoes, Oryxen.

Zelfs bij een waterpoel een hele kudde olifanten en Zebra’s.

We rijden ruim boven de 60 want we hebben de afstand toch wat onderschat,als we plots merken dat de airco het weer laat afweten....shiiiiit weer kapot dus, dat is niet lekker met zo’n 35 graden op de thermometer.

Dus ramen open en doorrijden maar. Hoe moet dat met de nog resterende vakantiedagen vraag ik me af. De eerste dagen ook geen garage in de buurt vermoedelijk. Maar het verhaal van de auto is nog niet klaar zal later blijken.

Als we rond 17:00 uur aankomen in onze Lodge, draait Berrie de parkeerplaats op en horen we een metaalachtig geluid knappen, hmmm vreemd, er ligt niets op het wegdek, maar even in de gaten hiuden of het weer terugkomt. We blijken wel de mooiste bungalow te hebben op het terrein, pal aan een drinkpool. Volgens Berrie is dit de mooiste drinkplaats in heel Afrika en is vaak te zien op allerlei foto’s bij info over Afrika.

Als Berrie het inchecken regelt kijk ik onder de motorkap om te zien of ik iets kan vinden van de airco. Niets te zien en de accu staat nog vast gelukkig.

Als ik naar achter de auto loop constateer ik dat het reservewiel wat eigenlijk ons lekke normale is, helemaal los aan de auto hangt, er blijkt een tapeind compleet afgebroken te zijn en het wiel, hangt nog maar aan een bout, mazzel dat we het niet verloren zijn dus.

We besluiten om de helplijn van de verhuurder te gaan bellen die zich in Zuid Afrika bevindt.

Ik leg de situatie uit en zeg dat het mij beter lijkt dat we een hele andere auto krijgen, hij moet dit overleggen met zijn manager en zal ons morgenvroeg om 8:00 uur bellen.

Het metalen geluid wat we gehoord hebben zit mij toch ook niet lekker, ik kijk onder de auto, niets vreemds te zien.

Ik vraag Berrie in de auto te stappen en een rondje rechtsom over de P plaats te rijden, en ja hoor een partij gekraak bij het linkervoorwiel, conclusie, vermoedelijk kruiskoppeling bij het linker voorwiel defect. Daar gaan we dus niet meer mee verder rijden hier.

Dus onze man in ZA nog maar eens bellen om te benadrukken dat we toch echt een andere auto nodig hebben morgen.

Hij beloofd zijn best te gaan doen. Zullen we morgen in de wachtstand moeten vrees ik. Die auto zal uit Windhoek moeten komen en dat is toch ruim 400km hier vandaan. Volgens Berrie gelukkig wel over meest asfalt wegen, anders vrees ik dat hij alweer kapot is als hij hier aankomt.

Inmiddels is het etenstijd en schuiven we aan bij het voortreffelijke buffet in het restaurant.

Daarna gaan we in het donker op een bankje zitten bij de waterpool, die met lampen schaars verlicht wordt, om naar het wilde dieren schouwspel te gaan kijken.

We worden hiervan slechts gescheiden door een muurtje en schrikdraad achter het muurtje. Volgens Berrie is hier ooit een man in slaap gevallen en is een leeuw over de muur gesprongen en heeft de man doodgebeten. Ik vraag Berrie of dat schrikdraad er daarna is neergezet, deze voor mij essentiële info weet hij dan weer niet......beetje jammer.

Aangezien mijn nachtzicht wel eens beter is geweest en het turen best vermoeiend is hou ik het om 10:00 uur voor gezien en besluit dit korte verhaaltje te gaan schrijven.

Wordt vervolgd. Ohja voorlopig geen internet hier wss.

Mochten jullie over een week nog niets hebben gehoord van ons, hebben we of nog steeds geen goede auto of die leeuw is weer over het muurtje gekomen.

Dag 10 Naar de Himba’s

Vannacht goed geslapen en we worden volwassen want we hoefden er vannacht niet uit voor een sanitaire stop.Komt natuurlijk goed uit met een toilet op 20 of meer meter afstand en over een aardedonker kiezelpad.

Na een goed ontbijt vertrekken we om 9:30 uur met een klein vracht autootje naar de Himba stam, zo’n 3 kwartier rijden. Berrie en Anneke achterin de laadbak en Alie en ik in de cabine.We rijden door drooggevallen rivieren etc. Mooi hoor. Maar morgen moet ik hier zelf doorheen zal wellicht nog wat worden .

Onderweg stoppen we willekeurig en klimmem her en der locals in en weer uit de laadbak om mee te rijden. Als we bij de Himba’s zijn treffen we een authentiek dorp aan dus zeker geen toeristische attractie.Wel is het zo dat onze gastheer dit regelmatig met zijn summiere gasten bezoekt, hij ondersteunt deze mensen dan ook met van alles en nog wat. Spreekt zelfs hun taal.

Gek genoeg treffen we hoofdzakelijk vrouwen en kinderen aan, de volwassen mannen komen hier alleen om kinderen te verwekken wordt ons verteld, (netjes geformuleerd hé ). Probleem volgens onze gastheer Marius is dat de kinderen, vooral de jongens, naar school gaan en daardoor in aanraking komen met de westerse gewoontes en niet meer terug willen. Waar ze dan vervolgens een leven zonder werk te wachten staat want dat is er gewoon niet in Namibië. Hij pleit er dan ook voor om de kinderen juist niet naar school te sturen dan kunnen ze een normaal gelukkig Himba leven leiden. Zit wat in denk ik.

Ook laat hij ons allerlei zaken zien die met ontwikkelingshulp zijn betaald, zoals elektriciteit leidingen en verkeersborden, voor wie ? Hij zegt waarom bouwen ze geen fabrieken? Namibië moet nl alles importeren, het enige wat hier geproduceerd wordt zijn condooms.

Maar goed terug naar de vrouwen, deze lopen in traditionele minimale kleding en smeren zichzelf in met een rode substantie van boter en rode aarde en wassen zichzelf NOOIT. Ik snap daarom niet dat die mannen Überhaupt nog terugkomen.

Op een gegeven moment vraagt een van de vrouwen aan Berrie of ze een slokje water uit zijn flesje mag, Berrie geeft, zo gul als hij is, het aan haar. Direct waarschuwt Marius het water niet meer zelf te drinken want dan raak je gegarandeerd aan de spuitpoep. Kun je nagaan.

De sieraden die ze dragen geeft aan of en hoeveel kinderen ze hebben en of ze getrouwd zijn, dat laatste is inmiddels niet voor iedere vrouw meer weggelegd gezien het tekort aan mannen.De mannen mogen wel meerdere vrouwen huwen uiteraard.

De kinderen zijn veelal westers gekleed net zoals enkele meisjes van rond de 12-15 jaar die er gewaagd en uitdagend bijlopen. Volgens Marius gaat het met deze kinderen zeker niet goed komen. Hij denkt dat over 10 jaar de Himba’s in hun huidige vorm niet meer bestaan.

Plots zien we een groepje jongens met een dood koekalf in de weer, ze leggen het in de schaduw onder een boom. Als ik ga kijken bij het arme dier zie ik nergens snij of steekwonden laat staan bloed. Marius verteld dan dat dit kalf gewoon van honger is gestorven omdat de Himba’s de melk zelf aftappen bij de moederkoe, zo gaat dat nl altijd, het kalf zal op een later moment geslacht en gegeten worden.

Laat Mw Timmer van de dierenpartij het maar niet horen.

Aan het einde van deze dorpswandeling stallen de vrouwen hun zelf gemaakte gebruiksartikelen en poppetjes uit in de hoop hier wat van aan ons te kunnen verkopen. Uiteraard kunnen onze dames de verleiding niet weerstaan om weer wat, in mijn ogen, nutteloze prullaria te kopen. Heb nog wel even gekeken of er voor mij wat bijzat, helaas er lag helemaal niets bij met een usb of apple aansluiting.

Dit brengt mij er overigens toe om nog even te vermelden dat die Himba vrouwen ook nog een tasje om hun nek dragen met daarin, jawel hoor, een mobiele telefoon en deze wordt opgeladen met een zonnepaneeltje wat aan hun schamele hut hangt.

Mijnheer Telfort zag zijn kans hier waar en gaf de Himba’s een mobieltje voor 150 NAM$ zijnde ongeveer €9.00.Wie ze ermee bellen, geen idee?

Als we weer in de auto stappen zitten ik en Alie in de laadbak, wel op een lekkere bank overigens, en Berrie en Anneke in de cabine. Ook klimmen ongeveer 10 kinderen en twee volwassen vrouwen niet in Himba uitmonstering in de laadbak compleet met de hele vuile was van het dorp lijkt het.

We blijken naar de waterplaats van het dorp te rijden, die ligt op enige afstand, omdat ook olifanten hier komen drinken en deze anders het dorp platwalsen. Als het hele spul weer er uit is geklommen rijden we naar de plaatselijke supermarkt, ook dit is een schamel hutje met daarin 3 planken van een meter of 3 lang met daarop wat spullen, welke geen idee, is ook best moeilijk te zien aangezien de winkel is ingericht als een bank. Want voor de planken hebben ze tralies van hout gemaakt.

Als we terugrijden naar Camp Aussicht stappen zo’n 12 km voor het einde weer 2 kinderen in die meerijden, Marius verteld dat ze anders gewoon waren gaan lopen want dat doen ze dagelijks.

‘s middags hebben we voor onszelf op,het prachtig gelegen terras.

Berrie en ik besluiten naar de camping te lopen waar onze bijna 80 jarige Duitse vriend Wolfgang staat en eens naar zijn camping uitrusting en Landcruiser te gaan kijken.

Deze globetrotter heeft het echt goed voor elkaar heeft de auto die hij hier stalt als hij in Duitsland is volledig ingericht als een 1 persoons campertje.

De man lacht ons ook vierkant uit als hij hoort dat wij malariatabletten innemen, hij heef er naar eigen zeggen nog nooit een genomen en in die ruim 40 jaar nog nooit malaria gehad. Tja?

Overigens rijdt hij ook motor, nou ja Harley Davidson, en voelt ervoor om in mei met ons mee te gaan naar de USA

Zo rond een uurtje of 15:00 uur breekt er een behoorlijk onweer los met bijbehorende stortbuien, de eerste regen voor ons. Dus dan maar naar binnen.

De stroom valt uit, na het onweer gaat deze weer aan behalve in onze kamers. Marius gaat opzoek naar het probleem maar geeft aan er geen verstand van te hebben terwijl hij de hele Lodge eigenhandig heeft gebouwd. Ik bied hem aan hem wel te willen helpen omdat ik toch wel weet hoe een en ander in elkaar hoort te steken (in Nederland). Ik krijg echter geen enkele reactie, ook goed.

Uiteindelijk vind hij de storing niet en legt hij een verlengsnoer aan voor 220 v naar onze kamer. Maar het licht werkt op 12 volt dus dat moeten we dan maar met zaklampen doen. Ook goed.

Daarna proberen ze onze lekke band te repareren, terwijl wij met onze Gambiaanse Zwitserse, Franse, Namibische dame, een bezoek gaan brengen aan de mijn van Marius, want hiermee is hij ooit begonnen een minerale mijn en halfedelstenen.

We moeten hiervoor een stijl rotspad af. Als we bij de mijningang zijn schakelen we onze meegebrachte hoofd en zaklampen in en begeven ons in de mijngang, er hangt hier een ongelooflijke stank veroorzaakt door een kolonie vleermuizen.

De dames houden het direct voor gezien en gaan terug, wij lopen langzaam verder en zien voor ons honderden vleermuizen hangen en vliegen, ik film het schouwspel en probeer wat foto’s te maken wat niet meevalt in zo’n lange donkere gang.

Hierna houden wij het ook voor gezien want we zien het nut er niet van in om nog verder onder de vleermuizen door de gang in te lopen die hooguit 2 meter hoog is.

De terugweg gaat gelukkig over het pad waar ik gisteren achteruit moest om de helling op te komen, loopt een stuk makkelijker dan het rotspad.

Bij terugkomst blijkt onze band niet meer te repareren, dus hebben we nog een reservewiel over. Later dus maar ergens een nieuwe band kopen.

Na deze zweettocht naar de mijn weer een heerlijke emmer douche genomen van 5 liter met een stuk kouder water dan gisteren. Avontuur bestaat nog.

Daarna gezamenlijk met iedereen gegeten, rijst met een pittige vleessaus.

En nu op bed nog ff, nou ja ff, dit verslag schrijven voor jullie en voor ons zelf natuurlijk als herinnering aan deze bijzondere reis.

Tot morgen misschien, want internet ?

Dag 9 naar Camp Aussicht.

Na een goede nacht 6:00 uur eruit want om 7:00 uur al ontbijten. We hebben vandaag nl een lange zware autorit voor de boeg naar onze volgende verblijfplaats voor 2 nachten Camp Aussicht genaamd. Dit is volgens onze info een zeer spartaanse verblijfplaats in de middle of nowhere zonder voorzieningen. Ik geef toe dat ik hier als luxepaard best wel een beetje tegenop zie. Maar volgens onze reisagente is het helemaal het einde. ( van de wereld zal ze wel bedoelen ).

Maar eerst gaan we weer tanken in Khorixas, omdat de auto er inmiddels niet meer uitziet en helemaal onder een laag zout zit en aanvoelt als schuurpapier, veroorzaakt een aantal dagen geleden door een sproeiwagen die zoutwater over het asfalt sproeide met voor mij onbekende reden, zal wel iets met de hitte te doen hebben, ik ben een beetje bang dat dat zout in de lak brandt en er niet meer af te krijgen is.Dus besluiten we de auto te laten wassen, want dat doe/kun je in dit land niet zelf.

De rit verloopt voorspoedig en het gravelwegdek hebben we ook al veel slechter meegemaakt.

We zien steeds waarschuwingsborden voor overstekende olifanten, dus turen in de bossen is het devies, want we willen er toch wel graag een ontmoeten (op afstand).Op een gegeven moment ziet Alie er inderdaad eentje in de verte lopen, dus op de rem en foto’s maken waarbij de zoomlens van pas komt gezien de afstand van ik schat in 400/500 meter.

Ook komen we weer een struisvogel, antilopen en een groep zebra’s tegen, in Namibië loopt nl in tegenstelling tot bv Zuid Afrika het wild echt nog vrij n het wild, in ZA is dit voornamelijk in wild parken. We hadden zelfs leeuwen en Luipaarden kunnen tegenkomen ook al is die kans hier niet zo groot.

Het landschap wordt steeds mooier, werd ook wel tijd want ik was de kale vlaktes inmiddels wel een beetje zat.Onderweg gaan we lunchen bij de enige gelegenheid die er is op de 350 km lange rit. Een prachtige Lodge, je begrijpt niet hoe ze zo’n luxe in zo’n verlaten gebied kunnen maken.

Na weer zo’n 1,5 uur rijden stoppen we langs de weg om een appeltje te eten en de benen te strekken. Als er dan een auto nadert en stopt en wat roept naar ons, wij denken dat hij vraagt of we pech hebben, dus Berrie roept nee hoor we pauzeren even. Zegt die vent maar je hebtook een lekke band. Shit de eerste dus, was er al dagen op voorbereid.

Dus ik maar het wiel wisselen in de hitte, als ik het reservewiel erop vastdraai, blijkt het kapotte tapeind en door de verhuurder voor vertrek gerepareerd, toch niet zo jofel te zijn gedaan, want een van de zes wielmoeren is nog steeds dol gedraaid. Krijg hem dus niet vast, dan maar met 5 moeren verder. Hoop dat ik hem er nog wel vanaf kan draaien straks. Maar dat is van later zorg.

De weg wordt nu ook steeds slechter, als we dan eindelijk een bordje Camp Aussicht ontwaren moeten we rechts af het bos in. Dit is een ongelooflijk slecht bospad van 8 km, eigenlijk verwacht ik hier ook Floortje Dessing aan te treffen om opnames te maken voor Floortje aan het einde van de wereld, maar ik hoorde vertellen dat haar camera man hier niet naar toe durfde . We komen uiteindelijk bij de lodge aan, er staat een bord Receptie met een pijl naar links, dit is dus nog verder het bospad af en een steile heuvel naar beneden, de dames vinden dat we dat beter niet kunnen doen, maar ik zie er niet zoveel problemen in. Als we benden zijn blijkt dat we hier toch verkeerd zijn en weer terug omhoog moeten.

Dus 4WD maar ingeschakeld en rustig in de 1e versnelling omhoog, dan wordt het toch wel zo steil dat de motor smoort en we tot stilstand komen. Dus achteruit en een aanloop nemen maar met wat meer gas, nu lukt het wel. De dames zijn dolblij en wij ook. Blijk je bij het eerder genoemde bord met de pijl te moeten lopen ipv rijden.

We worden welkom geheten door een In Gambia geboren dame met Frans paspoort en in Zwitserland wonend met een Italiaanse moeder en Franse vader, die hier al jaren te gast is. (Waarom schrijf ik dit? )Want de eigenaar is vandaag boodschappen wezen doen en ligt op bed om uit te rusten.

Even een beschrijving van ons verblijf.Eenvoudige maar nette kamertjes met verlichting, ventilator, wastafel. yes we hebben dus toch stroom.

De 2 toiletten per gender zijn 20 meter verderop. Het zijn van die diepe val toiletten zonder spoeling, kan ik eindelijk eens bestuderen wat de rest van mijn gezelschap zoal produceert op dit gebied.

De douche is nog veel aparter, 2 stuks voor de 4 kamers en voor de camping met naar ik meen 6 plaatsen.Deze bestaat uit een emmer van 5 liter met daaronder een sproeikop met kraantje. Het is de bedoeling dat je buiten in de zon een zwarte jerrycan met door de zon opgewarmd water van 10 liter pakt en deze half overgiet in de emmer, vervolgens is dit je douche. En geloof het of niet, het werkt en valt best mee. We hebben zelfs tergend langzaam internet

Het uitzicht is hier ook formidabel, dan worden er voerbakken geplaatst en komt er een hele groep tokkies die leeg eten. De Tokkies zijn niet wat jullie vermoedelijk denken, want het zijn een soort neushoornvogels.

Totaal zijn we met 6 gasten , wij, de dame, en nog een Duitser van bijna 80 die op de camping staat met zijn Toyota Landcruiser en helemaal alleen al meer dan 40 jaar door Namibië trekt. Leuke vent met prachtige verhalen.

‘s avonds eten we samen met iedereen en Marinus de eigenaar Spaghetti Bolognese.

Als we net aan het toetje willen beginnen komt er plots een levensgroot stekelvarken de eetkamer binnen wandelen.

Het blijkt dat ieder avond ook een stuk of 6 stekelvarkens om eten komt vragen.

Wij worden in stoelen op een meter afstand van deze wilde dieren gezet en de voerbakken worden gevuld. Waarna deze beesten het opeten onder ons fotograferend oog.

Tot later

Dag 8 bezoek aan het Damara museum

Vandaag een wat kortere rondrit in de omgeving, dwz we hebben een aantal bezienswaardigheden op het programma staan.

Als eerste rijden we naar het Damara museum, hier wordt het dagelijks leven van deze stam live tentoongesteld, dus met zo op het oog authentieke bewoners in hun dagelijkse minimale tenue. Er worden ons allerlei dagelijkse handvaardigheden getoond, en er wordt alweer voor ons gedanst en gezongen. Ook hun taal is heel bijzonder want deze is doorspekt met allerlei vreemde tongklik geluiden.

Is absoluut niet na te doen. Maar ik gaf ze een koekje van eigen deeg want op mijn vraag of zij dan het woord Scheveningen konden uitspreken lukte dat hen ook niet, dus was de stand 1-1.

Heb vanvond weer de foto’s op Facebook gepost, maar de foto’s van de Damara vrouwen mochten er niet op vanwege expliciete en sexuele getintheid, eikels zijn het daar bij FB.

Omdat de wegen hier naar toe zo verschrikkelijk slecht waren hebben we besloten hierna de rest van de geplande bezoekjes over te slaan en de ongeveer 100 km terug te rijden naar onze nieuwe onverwachte 4 sterren lodge en een duik in het zwembad te nemen. We waren veel te bang onze auto teveel te belasten, ongelooflijk wat die Nissan te verduren krijgt.

Deze nieuwe lodge is inderdaad prachtig, ‘s avonds om 6 uur wordt er een wandeling gepland naar een mooi aangelegde houten veranda op de bergwand voorzien van zitkrukken en tafels, waar we onder het genot van wijn, bier chips en pinda’s de zon in het bos kunnen zien zakken.

Voor mij waren alleen de versnaperingen al genoeg reden om mee te gaan. Maar een mooie foto heb ik toch ook nog wel kunnen maken.

Daarna op naar het diner in buffetvorm, smaakte ook prima, behalve vis en alweer Oryx-steak stond er nu ook een Hartenbeest, is een antilopesoort, op het menu. Lekkah.

De komende 5? Dagen hebben we waarschijnlijk geen internet. En mogelijk zelfs geen stroom, dwz 220V, dus houden jullie de verslagen te goed. Wordt voor ons en zeker voor mij dus dubbel afzien.

Maar we hebben ondanks dit voorziene hikje een topvakantie.

Tot ?

Dag 7 Op kraamvisite en meer.

Vandaag een verbindingsroute van zo’n 478 km naar Khorixas en nee we zijn niet in Griekenland.

De eerste honderd km zijn zowaar geasfalteerd dus dat schiet lekker op, helaas staan er nergens strepen op de weg, dus zoek maar uit waar je gaat rijden. We rijden langs de kust door alweer een eenzaam en kaal landschap. De laatste boom zijn we dan ook alweer een tijdje geleden gepasseerd.

Onderweg stoppen we in een dorpje voor koffie met gebak en het aanvullen van onze watervoorraad. Essentieel in dit land. Overigens blijkt de gerepareerde airco weer prima te werken.

Onze eerste doel vandaag is Cape Cross, de plek waar Vasco da Gama voor het eerst aan land kwam ergens in 1400 en nog wat volgens Berrie. Vasco plaatste hier een kruis waarmee hij vertelde dat dit zijn land was.

Hij had er echter niet op gerekend dat de Duitsers begin vorige eeuw niet alleen het hele land overnamen maar meteen ook het zorgvuldig geplaatste kruis van Vasco verscheepte naar de Heimat en het daar in een Museum ten toon stelde.

Rare jongens toch die Duitsers willen altijd alles in beslag nemen en meenemen naar huis.

Vandaar dat er nu een betonnen replica staat.

Uiteraard is dat niet de reden van ons bezoek, want hier ligt een kolonie Kaapse Pelsrobben op het strand van om en nabij de 200.000 stuks. We zijn in de juiste tijd van het jaar want bijna ieder vrouwtje heeft een jong van hooguit een paar dagen oud.

Horen en zien vergaat je en een fikse neusverkoudheid zou nu welkom zijn, aangezien die beesten een partij meuren, niet te zuinig.

Het is ook wel weer triest om te zien hoe die beesten met hun jongen omgaan, ze bijten, gooien, slingeren ermee en kruipen er overheen. Ook worden vreemde jongen verjaagd bij een andere moeder. Er liggen dan ook overal dode exemplaren.

We hebben het geluk pal voor onze neus een jong geboren te zien worden.

Na dit spektakel vervolgen we onze weg......nou ja weg.

Want het asfalt houdt weer op, dus moet de bandenspanning weer terug naar 2.0 bar. Inmiddels appeltje eitje, waarbij Berrie is bevorderd tot chef van de ventiel dopjes

De weg blijft nog lange tijd saai en eindeloos, wel zien we een keer een groepje struisvogels, snel stoppen is er echter niet bij met ruim 80 Km/u op een gravelweg. Dan begin je een partij door te glijden. Dus nu nog maar geen foto’s ervan maken dat komt later in Etosha park wel.

We lunchen in het gehucht Uis, waar een onverwacht mooi Duits aandoend restaurant blijkt te zijn. Moet het waarschijnlijk hebben van de passanten in bussen, want er staan veel tafels en stoelen. Wij zijn overigens de enige gasten op dit moment.

Berrie heeft uiteraard een klein ommetje via een scenic route opgenomen door nu inmiddels bergachtig terrein, erg mooi. Hier staan borden met een waarschuwing voor overstekende olifanten. We hebben dit geluk niet, of zou dit juist een ongeluk zijn? Olifanten zijn hier ook best zeldzaam, dus niet zo gek dat we ze niet gezien hebben.

Zo’n 20 km voor ons einddoel staat er een politie controle midden op de inmiddels weer asfaltweg. We zijn toch een beetje extra alert, want zijn dit echte agenten of misschien criminelen? Gelukkig echte politie, Berrie moet zijn rijbewijs laten zien en vertellen hoe oud hij is, toch gek je kunt toch duidelijk zien dat hij de 18 al is gepasseerd.

We mogen zonder problemen doorrijden.

Iets verder is onze Lodge voor 2 nachten, maar dat gaat niet door, bij het inchecken krijgen we te horen dat we maar een nacht kunnen blijven vanwege een overboeking. Na contact met onze lokale reisagent krijgen we een ander en nog beter hotel toegewezen voor de 2e nacht op 25 km afstand, helaas wel de voor ons verkeerde kant op, wordt de route overmorgen naar Camp Aussicht nog langer.

Als doekje voor het bloeden krijgen we wel een gratis fles wijn aangeboden bij het diner.

Als we de menukaart krijgen blijkt de beloofde Steak niet te leveren te zijn...shit dus...blijft er voor mij niets over om vegetarische Spaghetti Milanese te bestellen.

Ben er nu zeker van, ik word nooit vegetariër.

Na het eten krijgen we een verrassings optreden van een traditionele Namibische dans en zanggroep, echt iets voor toeristen natuurlijk, maar toch leuk om te zien, zeker als Anneke een poging doet om zich erbij aan te sluiten door fanatiek mee te dansen.

Zo 23:45 uur, tijd om onder het muskietennet te kruipen met de ventilator op standje hoog.

Tot morgen

Dag 6 de Living Desert tour vanuit Swakopmund

Na een heerlijk koele nacht, want het is hier toch, ik schat een graadje of 15 kouder aan zee. Dus weer eens goed geslapen.

Het ontbijt om 7:00 uur vandaag is simpel en druk aangezien er ook 2 bussen met reizigers hier slapen. De gebakken eieren laten dan ook even op zich wachten. Heb ik mooi ff tijd om het reisverhaal van dag 5 te uploaden naar reismee.nl, de foto’s uploaden blijft een dingetje hoor. Komt waarschijnlijk omdat mijn camera foto’s maakt van een te hoge resolutie die daardoor meer dan 10 mb per stuk zijn dus dat schiet niet op met een langzame wifi verbinding, gek genoeg gaat uploaden naar Facebook wel. Ik vermoed dat die Mark Suikerbuik daar allang iets voor bedacht heeft.

Om 8:00 uur worden we opgehaald voor een zgn Living Desert Tour, dit is een 5 uur durende guided tour door de zandduinen bij Swakopmund met een 4x4 Toyota Landcruiser. Volgens onze gids is Toyota de enige auto voor echte mannen, sinds kort kan ik het daar natuurlijk helemaal mee eens zijn.

Als het goed is wordt ook onze Nissan om 8:00 uur opgehaald voor reparatie van de airco en accusteun. Dus de sleutel maar bij de receptie afgegeven.

In onze auto zitten nog 4 andere mensen een Duits echtpaar en een Nederlandse vrouw met haar Amerikaanse vriend uit Boston. Daarachter rijdt nog zo’n zelfde auto gevuld met Polen, dacht eerst dat het klusjesmensen waren maar dat bleek niet het geval. Onze gids is een humoristische vent en tevens eigenaar van het bedrijf die dit alles organiseert.

Voordat we de dessert inrijden wordt uiteraard eerst weer de bandenspanning teruggebracht naar maar liefst 1,2 bar. Toch duidelijk minder dan onze 1,5 bar deze week. Iets om te onthouden.

We krijgen uitleg over werkelijk alles wat er zich zoal in deze gigantische zandverstuiving afspeelt onder en boven het zand. Op een gegeven moment wordt er gestopt want de andere gids heeft een pootloze hagedis gevonden die zijn staart kwijt is.

Ziet eruit als een regenworm maar dan met prachtige kleuren.

We krijgen uitleg over hoe de vele zandkleuren ontstaan en over de voedselketen. Het is toch wel bijzonder om te zien hoe het zwarte zand aan een meegebrachte sterke magneet blijft plakken, dit omdat het geen zand maar ijzeroxide blijkt te zijn.

Op een bepaald moment begint hij ergens zo maar met zijn handen te graven lijkt het, maar wel heel omzichtig, en legt hij de onderaardse gangen bloot van een gekko. En even later vangt hij het beest, we krijgen dan uitgebreid de tijd om dit diertje van zeer dichtbij te fotograferen. We rijden duin op en af met prachtige vergezichten.

Dan wordt er weer gestopt want hij heeft een Kameleon gezien. En ja hoor in een struik zit een zwart exemplaar. Hij lokt het beest met meelwormen uit zijn woning en als hij dan over het zand loopt verandert hij van zwart in een zandkleur. We kunnen tot op minder dan een meter foto’s maken. Omdat bandensporen en voetstappen nooit meer verdwijnen uit het zand, de sporen van de huifkarren uit 1800 zoveel zijn nl nog steeds te zien, moeten we in de ganzenmars achter elkaar lopen om zo min mogelijk afdrukken te maken in het zand.

Als de tour ten einde is worden we rond 13:00 uur teruggebracht naar ons verblijf.

De auto is nog niet terug, dus eerst maar eens gaan lunchen in de stad, lopend wel te verstaan.

Ook moeten we weer geld halen bij de Standard Bank want daar kun je $5000 in een keer pinnen, bij andere banken maar $2000. Dat schiet niet op als je bedenkt dat $1000 dollar maar zo’n €63 is. En dan moet je ook nog bij iedere transactie iets van €1,50 transactiekosten betalen.

Dat de wereld klein is dat wisten we al, maar het volgende slaat wat ons betreft alles. Als we buiten komen worden we aangestaard door twee voor ons bekende mensen. Het zijn Gaby en Leen een echtpaar, welke vorig jaar met ons zijn mee geweest naar Thailand. Dat we hetzelfde land kiezen voor vakantie begrijp ik nog, maar je houdt het toch niet voor mogelijk dat je elkaar hier dan ook nog tegenkomt.

Om een uurtje of half drie krijgen we telefoon dat de auto klaar is en dat ze er al mee voor onze lodge staan, en ze zouden eerst bellen om het schadebedrag door te geven zodat we evt geld bij konden halen als dit nodig mocht zijn. Wij zijn echter nog in het centrum, dus lopen we snel terug naar onze verblijfplaats voor de nacht.

De financiële schade blijkt mee te vallen slechts $2750 dollar voor een lekke airco leiding en accu steun reparatie.

‘S Avonds heerlijk wezen eten bij een boven gemiddeld restaurant op een pier aan zee.

Daarna op bed nog ff dit alweer veel te lange verhaal schrijven.

Tot morgen .